کد مطلب:22667 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:35

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

بيماري چشمي دچار هستم با چه ترفند و دعايي چشمانم را به لطف خدا شفا دهم؟

ين كه اعتقاد به رفع مشكلات توسط دعا داريد امري بسيار مهم و لطف خداوند به شما است زيرا درست است كه در رفع مشكلات اسباب مادي و تلاش انسان مؤثر است ولي راه منحصر به اسباب ظاهري نيست و نفس دعا يكي اسباب مهم به شمار مي رود. البته گاهي مأمور به جمع بين هر دو راه هستيم. ما هم به شما توصيه مي كنيم در خصوص سؤالي كه نموده ايد از هر دو راه استفاده كنيد. يعني هم به دكتر مراجعه نماييد و هم جدا از راه دعا وارد شويد. زيرا چه بسا انسان همه امور ظاهري و مادي از قبيل عمل جراحي را انجام دهد ولي بي دعا مؤثر واقع نشوند در توسل ها و دعاهاي رسيده از معصومين نيز فرستادن صلوات (مخصوصا نذر چهارده هزار صلوات به نيت چهارده معصوم) و نماز جعفر طيار كه در مفاتيح ذكر شده و زيارت معصومين و امام زاده ها و واسطه قرار دادن آنان به خوبي تجربه شده است. راجع به اصل استجابت دعا نيز امور ذيل بايد رعايت شوند و به آنها توجه ويژه گردد. 1. به مصلحت بودن تحقق خواسته ي شخص دعا كننده؛ زيرا در بعضي از موارد تحقق آن خواسته براي شخص سودمند نيست. به عنوان نمونه رسيدن به مقام يا امكاناتي خاص به نفع انسان نيست و بلكه ممكن است مايه ي دوري او از ايمان و تقوا گردد. 2. فرا رسيدن زمان مناسب براي تحقق مطلوب؛ مثلا ممكن است فردي علاقه مند باشد كه شخصيت علمي ممتاز باشد و تلاش علمي فراواني كند ولي قطعا در اندك زمان تحقق آن ممكن نيست و سال ها بايد بگذرد تا نتيجه تلاش هاي خود را به دست آورد. 3. اخلاص در نيت و انقطاع كامل به خداوند؛ چرا كه عطايا به اندازه ي نيت و اخلاص در آن سرازير مي شوند. حضرت امير(ع) مي فرمايد: «ان العطيه علي قدر النيه؛ عطيه به اندازه ي [اخلاص در ]نيت است». 4. معقول بودن خواسته ي انسان 5. اقدام براي رسيدن به نتيجه و به كارگيري ساير عوامل طبيعي نقش دارنده متناسب با سنت هاي الهي در نظام خلقت 6. روزي پاك و حلال؛ پيامبر اكرم(ص) فرمودند: «كسي كه دوست دارد دعايش مستجاب شود بايد غذا و كسب خود را از حرام پاك كند». (ميزان الحكمه ج 3 ص 256 ح 5598) 7. از ته دل بودن دعا نه لقلقه ي زبان؛ علامه ي طباطبايي(ره) با استفاده ي از دو آيه ي شريفه ي «{/Bوَ إِذا سَأَلَكَ عِبادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ اَلدَّاعِ إِذا دَعانِ {w1-12w}{I2:186I}/}...؛ هرگاه بندگانم از من سوال كردند به درستي كه من نزديك هستم دعاي دعاكننده را هرگاه مرا بخواند اجابت مي كنم» (سوره بقره آيه 186) و آيه ي «{/Bاُدْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ {w4-6w}{I40:60I}/}؛ بخوانيد مرا استجابت مي كنم شما را» (سوره غافر آيه ي 60) در استجابت دعا دو چيز را معتبر مي داند: الف) دعوت خواستن و طلب باشد آن هم به راستي و صداقت؛ نه اين كه لقلقه ي زبان باشد لفظ «ادعو» آن را مي رساند. ب) فقط از خداوند بخواهد كه لفظ «...ني» همين را مي فهماند. بنابراين اين اگر به يك سبب از هزاران اسباب خارجي اعتماد كند از خدا نخواسته و در اين جا «ني» محقق نشده است». (الميزان ج 2 صص 30 - ) 8. يقين به اجابت داشتن؛ پيامبر اكرم(ص) فرمودند: «خدا را بخوانيد و يقين به اجابت داشته باشيد». (همان) 9. اصرار در دعا؛ پيامبر اكرم(ص) فرمودند: «خداوند بنده اي را رحمت مي كند كه حاجتي را از خداي عزوجل بخواهد پس در دعا پافشاري ورزد؛ چه استجابت شود و چه نشود». (ميزان الحكمه ج 3 ص 268 ح 5666). امام صادق(ع) نيز فرمودند: «هيچ دربي نيست كه پي در پي كوبيده شود مگر اين كه بر انسان گشوده خواهد شد». 10. رعايت آداب ظاهري؛ رعايت زمان دعا صلوات فرستادن در اول و آخر دعا ستايش و تسبيح خداوند و ... (به كتاب هاي دعايي رجوع شود). 11. واسطه قرار دادن معصوم(ع)؛ خداوند متعال مي فرمايد: «{/Bوَ اِبْتَغُوا إِلَيْهِ اَلْوَسِيلَةَ{w7-10w}{I5:35I}/}؛ به سوي خداوند واسطه بجوييد» (سوره مائده آيه 35) و نيز مي فرمايد: «وقتي مردم به خود ستم نموده و نزد تو مي آمدند و طلب مغفرت مي كردند پيامبر نيز براي آنان استغفار مي نمود خدا را مهربان و توبه پذير مي يافتند». (سوره نسأ آيه 64). استجابت صرفا به معناي به خواسته ي دلخواه خود رسيدن نيست بلكه استجابت مراحلي دارد. اولين مرحله آن توفيق دعا كردن است. چه بسا همين پاسخ نيافتن ما اجابت از سوي خدا باشد؛ يعني خداوند منان با طول دادن اجابت ما را بيشتر به حالت انابه و تضرع در درگاهش نگه مي دارد و اين لطف بزرگي است كه به اين وسيله ارتباط عبد با معبود حفظ مي گردد و در پي آن الطاف بي شمار ديگري نصيب او مي شود. {Sآن يكي الله مي گفتي شبي # تا كه شيرين مي شد از ذكرش لبي S} {Sگفت شيطان: آخر اي بسيار گو!# اين همه «الله» را «لبيك» كو؟S} {Sمي نيايد يك جواب از پيش تخت # چند «الله» مي زني با روي سخت S} {Sاو شكسته دل شد و بنهاد سر# ديد در خواب او خضر اندر خضرS} {Sگفت: «هين» از ذكر چون وامانده اي # چون پشيماني از آن كش خوانده اي؟S} {Sگفت: لبيكم نمي آيد جواب # زآن همي ترسم كه باشم رد باب S} {Sگفت: آن «الله» تو «لبيك» ماست # و آن نياز و سوز دردت پيك ماست S} {Sترس و عشق توكمند لطف ماست # زير هر يارب تو لبيك هاست S} پس اصل دعا و تضرع در درگاه الهي چون مطابق با فطرت خداخواهي بشر است خود يك مرحله از استجابت و رسيدن به آن خواسته ي حقيقي فطرت توحيدي است. چه آن خواسته ي دلخواه داده شود يا خير. مرحله ي دوم: همسويي زبان فطرت با زبان دهان؛ گاهي دعا با سوز و گداز و از ته قلب است و تنها خدا خوانده مي شود؛ ولي زبان فطرت و خواسته ي حقيقي انسان با آن همخواني ندارد و فطرت او اجابت را در هر چه نزديك شدن به مقام قرب الهي مي داند؛ اما زبان او خواسته اي را مي طلبد كه وي را از خواسته ي حقيقي فطرت (مقام قرب الهي) دور مي كند. چنين دعايي در واقع نفرين بر خود است كه اگر برآورده هم شود غضب پروردگار مي باشد؛ نه رحمت و لطف او. اما اگر زبان خواسته اي را بخواهد كه مطابق با فطرت باشد البته كه برآورده مي شود. گفتني است كه در خواسته هاي دنيوي تشخيص انسان ها در اين كه آيا خواسته آنها در راستاي خواسته فطرت است يا نه ملاك نمي باشد. اگر بخواهيم در همين فرض هم با ديد عرفاني بنگريم باز هم خدا خوانده نشده است؛ يعني دعا از ته دل مي باشد و «ادعو» (بخوانيد) تحقق پيدا كرده است؛ ولي «ني» (مرا بخوانيد) تحقق نيافته است؛ زيرا اگر خواسته ي ما امري باشد كه مورد رضايت خداوند نباشد با احكام وي تنافي داشته باشد و نيز سلسله ي تحقق بخش خواسته ي فطري خداخواهي ما به حساب نيايد؛ در واقع ما خود خدا را نخوانده ايم بلكه ضد خدا و دوري از او را خوانده ايم. در اين صورت يك شرط «استجب» (استجاب مي كنم) تحقق پيدا كرده؛ ولي شرط ديگر آن (ني) تحقق نيافته است. پس در آن جايي كه خواسته ي ما با خواسته ي فطرت همسويي ندارد نبايد برآوردن خواسته را انتظار داشت؛ زيرا در واقع خدا را نخوانده ايم و به دليل ناهمگوني زبان فطرت با زبان دهان مرتكب دروغ هم شده ايم. زبان فطرت مي گويد فلان خواسته نياز واقعي ما است؛ ولي زبان دهان مي گويد: فلان خواسته ي ديگر نياز ما است؛ مثل بچه ي شيرخواري كه براي نوشيدن آب زهرآلود گريه مي كند و آن را نياز واقعي خود مي داند. در صورتي كه نياز واقعي و غريزي او شير مادر يا آب گوارا است. در اين جا خواسته ي غريزي او يا خواسته ي ظاهري اش ناهماهنگ است و هرگز نبايد از پدر و مادر انتظار اجابت داشته باشد. اين مرحله اجابت وقتي است كه خواسته ي فطري با خواسته ظاهري